dar vakit

Anneanneciğim,

Ertesi sabah Gözdemlere giderken giyeceğin -ve asla giyemediğin- elbisen dolapta diğerlerinin yanında asılı duruyor. Düşündüm, biri gidince eşyaları ne kadar çoğalıyor. Yatak odanın önünden geçerken her sabah erkenden kalkıp hiç yatmamışcasına topladığın yatağına bakıyorum. Koltuğun arkasında duruyor hala battaniyen. Bugün terliklerini gördüm birinin ayağında. Herkes seni gülümseyerek anımsadı bugün, ne kadar tatlı dilli olduğunu, anlattığın hikayeleri. Hikayelerini her gün dinliyor ve sana diyordum ki : anneanne daha önce anlattın. Şimdi hiçbirini hatırlamıyorum. Yarın seni taşıyan bedenin toprakla buluşacak. Bana kalan anıların, hüzün ve suçluluk hissi. Daha çok vakit geçirseydim, daha çok yanında otursaydım, daha çok daha çok. Daha artık yok.