bir karanlık orman

rüyamda bir malikanede bir bebek arabası itiyorum. içindeki bebek emanet edilmiş, sorumluluk omuzlarımda, upuzun bir koridorda gidiyoruz. derken biri beni çağırıyor, kısacık bir süre için bebeği yalnız bırakıyorum, döndüğümde araba orada, bebek yok. epey panikledikten sonra duvara dayalı alçak dolabı yana ittiğimde bir geçit görüyorum. adımımı attığım yer karanlık, başka bir dünya. aşağı inen metal merdivenler var. kafamı uzatıp baktığımda gördüğüm inanılmaz, kalın ağaç kökleriyle yemyeşil ve sık bir orman. bebek orda biliyorum. o merdivenleri inmem gerek. ilk adımı atıyorum ve merhaba tavan.

öğrenilmiş çaresizlik

bir çekmeceyi içime geri ittim. olan biten bu aslında, şeylere fazla anlam yüklemekse bir tercih. değerli ancak vukuya geçememiş. bir düşünce, bir fikir, soyut bir şey olarak kalakalmış ve kendine tamamlanmış. başladığı yere, hiçe.

Heart, we will forget him!
You an I, tonight!
You may forget the warmth he gave,
I will forget the light.

When you have done, pray tell me
That I my thoughts may dim;
Haste! lest while you're lagging.
I may remember him!


E.D.