ilk notayı duyduğum anda yaşlar akmaya başlıyor, daha hiç başlamadan doymuşum. havada elle tutabildiğim ağırlık beni yerle paralel kalmaya davet ediyor. uzanıyorum. anlatmaya çalışsam kelimeler eksik, ancak tarifi mümkün.
nefes almanın bile gerekmediği bir yerde, her şeyin dokunma mesafesinde olduğu ama dokunmadığı, tepkisiz kaldığı bir zaman. farkındalık anlamsız ve fark etmemek olanaksız. hep olmak istediğin yerde, annenin karnında yatar gibi ama değil. hiçbiri ve hepsi.
zıtlıkları birbirine emzirip doyurdum. yeniden kalkmak için bir ele bile ihtiyacım yok.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder