gizli bahçe, ipekle birbirimize bizim için önemli şeyler söylüyoruz, benim ruhum sıkılıyor gidelim buradan diyorum, dışarıda yağmur, arabaya biniyorum, eve geldikçe yağmur kara dönüşüyor, sanki ev karın merkezi gibi, yaklaştıkça daha çok yağıyor, bir köpek ezilmekten kurtuluyor, ben ezilip bağırsaklarının tüylerine yapıştığını hayal ediyorum ve gözlerim buğulanıyor, eve giriyorum, herkes uyuyor, bunu seviyorum, ruhum sıkılmaya devam ediyor, kimse yeterince tutkulu değil diyorum ipek'e, yanılıyorsun diyor, bırak düzelteyim diyorum, nasıl düzelttiğimi hatırlamıyorum ama ipek bu sefer haklıymışım gibi başını sallıyor, yanımda bir çocuk içkisini söylüyor, birbirimizi tanıyoruz ama tanımamış gibi yapıyoruz, oysa aynı masada yanyana oturup gülmüştük, yo çocuğa tutkulu değilim, ama, ama, ama düşünüyorum, adını bile hatırlamıyorum, artık kimsenin adını hatırlamıyorum diyorum, ama sizin adınız ne, benim dengemi bozmayınız.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder